gørðisk at deyja,
Gjúka sonr,
at Grábaks sölum.
Fœtr váru lausir
á fylkis nið
en hendr heptar
hörðum fjötri.
2. Fengin var harpa
fólkdjörfum gram,
íþrótt sýndi,
ilkvistu um hrœrði,
steig hagliga
hörpustrengi,
vara sú list leikin
nema lofðungs kundi.
3. Söng þá Gunnarr
svá mælandi,
fekk mál harpa
sem maðr væri,
en eigi sœtara
þó svanr væri,
glumði orma salr
við gullnum strengjum.
4. "Mína veit ek systur
manni verst gefna
ok Niflunga
níðingi festa.
Heim bauð Atli
Högna ok Gunnari,
mágum sínum
en myrði báða.
5. Víg lét þá
fyrir veizlu taka
ok orrostu
fyrir ölteiti.
Þat mun æ uppi
meðan öld lifir,
léka svá við mága
mangi forðum.
6. Hví þú svá, Atli,
heiptir rœkir?
Sjálf olli Brynhildr
sínum dauða
ok Sigurðar
sárum bana.
Hví vildir Guðrúnu
grætta láta?
7. Sagði Huginn forðum
af hám meiði
ossar ófarir
at mög dauðan.
Sagði mér Brynhildr,
Buðla dóttir,
hvé Atli mundi
oss um véla.
8. Gat þess ok Glaumvör
er við gistum bæði
hinsta sinni
í hvílu einni,
minni váru málu
megnir draumar:
'Farattu Gunnarr!
Flár er þér nú Atli.
9. Dör sá ek þínum
dreyra roðinn,
gálga görvan
Gjúka syni.
Hugða ek þér dísir
heimboð gøra.
Munu ykkr brœðrum
búin vélræði.'
10. Kvað ok Kostbera,
kvæn var hon Högna,
rúnar vilt ristnar
ok ráðna drauma.
Snotrt var hjarta
í siklinga brjósti,
hvárgi knátti hræðask
harðan dauða.
11. Oss hafa nornir
aldr um lagit,
örfum Gjúka
at Óðins vild.
Má við ørlögum
engi sjá
né heillum horfinn
hugum treysta.
12. Hlær mik þat, Atli,
at þú hefir eigi
hringa rauða
sem Hreiðmarr átti.
Einn veit ek hvar fé þat
fólgit liggr,
síðan þér Högna
til hjarta skáru.
13. Hlær mik þat, Atli,
at þér Húna kindir
hlæjanda Högna
til hjarta skáruð.
Hnipnaðit Hniflungi
við holundu,
ne sér við brá
sáran dauða.
14. Hlær mik þat, Atli,
at þú hefir látna
menn þína marga
er mæztir váru
fyr ossum sverðum
áðr svelta fengir.
Hefir ór mær systir
meiddan þinn bróður.
15. Skalat enn Gunnarr
æðru mæla,
Gjúka sonr,
at Grafvitnis bóli,
ne hryggr koma
til Herjaföður:
hefir fyrr buðlungr
böðvi vanizk.
16. Fyrr skal mér Góinn
grafa til hjarta
ok Níðhöggr
nýru sjúga,
Linnr ok Langbakr
lifrar slíta,
en ek minni hafni
hugarprýði.
17. Þess mun Guðrún
grálega reka,
er okkr lét
Atli svikna.
Hon mun þér konungi
hjörtu gefa
húna þinna
heit at kveldverði,
18. ok blandinn mjöð
blóði þeira
drekkr þú ór skálum
skararfjalla.
Sú mun þik hugraun
harðast bíta,
er þér Guðrún bregðr
glœpum slíkum.
19. Skömm mun þín ævi
at skjöldunga liðna.
Fær þú illan enda
af órum sifspellum.
Er þér slík maklig
af umsýslan várrar
systur sárneyddrar
svik þér at gjalda.
20. Mun þik Guðrún
geiri leggja
ok Niflungr
nærri standa.
Leika mun þín höll
í loga rauðum,
síðan muntu á Náströndum
Níðhöggvi gefinn.
21. Sofinn er nú Grábakr
ok Grafvitnir,
Góinn ok Móinn
ok Grafvölluðr,
Ófnir ok Sváfnir,
eitrfánir,
Naðr ok Niðhöggr,
ok nöðrur allar,
Hringr, Höggvarðr,
fyrir hörpuslætti.
22. Ein vakir uppi
Atla móðir,
hefir sú mik holgrafit
at hjartarótum,
lifr um sýgr
ok lungu slítr.
Erat lengr líft
lofðungs kundi.
23. Hættu nú, harpa,
heðan mun ek líða
ok Valhöllu
víða byggja,
drekka með ásum
dýrar veigar,
seðjask Sæhrímni
at sumblum Óðins.
24. Nú er Gunnars slagr
görva kveðinn,
hef ek höldum skemt
hinsta sinni.
Fár mun enn síðan
fylkir ilkvistum
hljóðfagra sveigja
hörpustrengi."Читати або завантажити у форматі .docx.
